القاگر
القاگر
افزاره‌ای الکترونیکی، کنش‌پذیری (مهندسی) (پسیو) و دوپایه است که به آن سیم‌پیچ یا القاگر نیز می‌گویند. عملکرد اصلی القاگر، مقاومت در برابر تغییرات جریان الکتریکی می‌باشد. این افزاره معمولاً از رسانایی مانند یک سیم که بصورت سیم‌پیچ درآمده است و به دُور هسته‌ای از جنس آهن یا کربن خاص به نام «فِرّیت» پیچیده‌شده تشکیل می‌شود.
هنگامی که جریانی از القاگر بگذرد، یک میدان مغناطیسی درون آن ایجاد می‌شود و انرژی به‌طور موقت در این میدان مغناطیسی ذخیره می‌گردد. وقتی شدّت جریان الکتریکی تغییر کند، میدان مغناطیسی متغیّر با زمان، ولتاژی را در رسانا القا می‌کند و بر اساس قانون القای الکترومغناطیسی فارادِی، این ولتاژْ مانع از تغییر جریانی می‌شود که در سیم‌پیچ قرار داشت؛ بنا بر قانون لنز مسیر یک نیروی محرکه الکتریکی (e.m.f.) مخالف مسیر جریانی است که آن را سبب شده‌است. مشخّصهٔ اصلی القاگر، «ضریب خودالقایی» می‌باشد که یکای آن در دستگاه بین‌المللی یکاها (SI)، هانْرِی است و با (H) نمایانده می‌شود؛ که بنام جوزف هنری دانشمند و فیزیک‌دان آمریکایی سدهٔ ۱۹، نام‌گذاری شده‌است. اکثر القاگرها هسته‌ای آهنربایی، ساخته‌شده از آهن یا فِرّیت دارند که سیم‌پیچ به دُور آن‌ها بسته می‌شود و باعث افزایش میدان مغناطیسی و ضریب خودالقایی می‌شود.
همراه مقاومت‌ها و خازن‌ها، القاگرها یکی از سه عنصر خطّی و غیر فعّال تشکیل‌دهندهٔ مدارهای الکترونیکی می‌باشند. از القاگرها بطور گسترده در تجهیزاتی که با برق متناوب (AC) کار می‌کنند، استفاده می‌شود. نمونهٔ دیگری از کاربردهای القاگر در تجهیزات رادیویی می‌باشد. از القاگرها برای جلوگیری از جریان متناوب نیز استفاده می‌شود؛ زیرا القاگر، جریان مستقیم (DC) را می‌گذراند امّا مانع از گذر جریان متناوب می‌شود. القاگرهایی که به این منظور طراحی شده‌اند خفه کن (مسدود کننده) نامیده می‌شوند. از دیگرکاربردهای القاگر می‌توان به استفاده از آن‌ها در پالایه‌های الکترونیکی به جهت جداسازی نشانک‌ها از بسامدهای گوناگون و در مدارهای تنظیم گیرنده‌های رادیو و تلویزیون نام برد.
View More On Wikipedia.org
افزاره‌ای الکترونیکی، کنش‌پذیری (مهندسی) (پسیو) و دوپایه است که به آن سیم‌پیچ یا القاگر نیز می‌گویند. عملکرد اصلی القاگر، مقاومت در برابر تغییرات جریان الکتریکی می‌باشد. این افزاره معمولاً از رسانایی مانند یک سیم که بصورت سیم‌پیچ درآمده است و به دُور هسته‌ای از جنس آهن یا کربن خاص به نام «فِرّیت» پیچیده‌شده تشکیل می‌شود.
هنگامی که جریانی از القاگر بگذرد، یک میدان مغناطیسی درون آن ایجاد می‌شود و انرژی به‌طور موقت در این میدان مغناطیسی ذخیره می‌گردد. وقتی شدّت جریان الکتریکی تغییر کند، میدان مغناطیسی متغیّر با زمان، ولتاژی را در رسانا القا می‌کند و بر اساس قانون القای الکترومغناطیسی فارادِی، این ولتاژْ مانع از تغییر جریانی می‌شود که در سیم‌پیچ قرار داشت؛ بنا بر قانون لنز مسیر یک نیروی محرکه الکتریکی (e.m.f.) مخالف مسیر جریانی است که آن را سبب شده‌است. مشخّصهٔ اصلی القاگر، «ضریب خودالقایی» می‌باشد که یکای آن در دستگاه بین‌المللی یکاها (SI)، هانْرِی است و با (H) نمایانده می‌شود؛ که بنام جوزف هنری دانشمند و فیزیک‌دان آمریکایی سدهٔ ۱۹، نام‌گذاری شده‌است. اکثر القاگرها هسته‌ای آهنربایی، ساخته‌شده از آهن یا فِرّیت دارند که سیم‌پیچ به دُور آن‌ها بسته می‌شود و باعث افزایش میدان مغناطیسی و ضریب خودالقایی می‌شود.
همراه مقاومت‌ها و خازن‌ها، القاگرها یکی از سه عنصر خطّی و غیر فعّال تشکیل‌دهندهٔ مدارهای الکترونیکی می‌باشند. از القاگرها بطور گسترده در تجهیزاتی که با برق متناوب (AC) کار می‌کنند، استفاده می‌شود. نمونهٔ دیگری از کاربردهای القاگر در تجهیزات رادیویی می‌باشد. از القاگرها برای جلوگیری از جریان متناوب نیز استفاده می‌شود؛ زیرا القاگر، جریان مستقیم (DC) را می‌گذراند امّا مانع از گذر جریان متناوب می‌شود. القاگرهایی که به این منظور طراحی شده‌اند خفه کن (مسدود کننده) نامیده می‌شوند. از دیگرکاربردهای القاگر می‌توان به استفاده از آن‌ها در پالایه‌های الکترونیکی به جهت جداسازی نشانک‌ها از بسامدهای گوناگون و در مدارهای تنظیم گیرنده‌های رادیو و تلویزیون نام برد.
View More On Wikipedia.org