R
RSS
مهمان
مهمان
ویتگنشتاین باورهای دینی را نه به‌عنوان گزاره‌های علمی یا فلسفی که نیازمند اثبات عقلانی یا شواهد تجربی باشند، بلکه به‌عنوان بخشی از یک «بازی زبانی» (language game) و «شیوه زندگی» (form of life) معرفی می‌کند. او معتقد است که ایمان دینی در بستر فرهنگ، اجتماع و تجربه‌های شخصی معنا می‌یابد و نباید با معیارهای منطق صوری یا علوم طبیعی سنجیده شود. ایمان، از نظر ویتگنشتاین، بیش از آن‌که یک ادعای معرفتی (epistemic) باشد، یک تعهد وجودی (existential) و عملی است که به چگونگی زیستن و مواجهه با جهان شکل می‌دهد.
ادامه مطلب.....
ادامه مطلب.....